Waarom ik na één dag ontslag nam bij ‘De tafel van vier’

Toen ik eind augustus op sollicitatiegesprek mocht gaan bij De tafel van vier was ik heel enthousiast. Ik wou al lang eens meedraaien op de redactie van een televisieprogramma en dat ik bij hen de kans kreeg maakte mij belachelijk gelukkig. Het idee om een actuaprogramma te maken waarin debat en het uitwisselen van ideeën centraal staan was voor mij verfrissend. Mijn sollicitatie ging over hoe ik een debat rond de vluchtelingenopvangcrisis zou organiseren.

Een halfuur na mijn sollicitatie kreeg ik telefoon dat ik de job had. Ik mocht als redacteur beginnen. Alles aan mijn eerste kennismaking met het programma was geweldig. Een inhoudelijke sollicitatie, een sterk team en heel veel goesting (ik haat dit woord). Ik kreeg zo’n goeie indruk dat ik er zelfs mijn job als communicatieverantwoordelijke bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen voor heb opgezegd.

Ik begon direct al te fantaseren over een nieuwe De wereld draait door. Dat programma en presentator Matthijs van Nieuwkerk waren dé referentie voor mij en iedereen die ooit per ongeluk naar de Nederlandse televisie heeft gezapt in de zoektocht naar een Champions League-wedstrijd.

Eerste schooldag

Op maandag 5 september trok ik naar de Play4-studio aan de Zuiderkroon in Antwerpen. Met mijn boekentas vol goeie moed stond ik klaar voor mijn eerste schooldag. En die verliep heel goed. Er werden dossiers opgesteld voor toekomstige afleveringen, er werden energie-experts aan de tand gevoeld en de sfeer zat goed. Ik kreeg het gevoel dat we met een sterke redactie waren begonnen aan een sterk programma.

Voor de eerste aflevering wilden we een ‘knetterend’ debat. ‘Wat betekent het om woke te zijn?’ Woke is stilaan een scheldwoord aan het worden. Volgens mij staat die term voor niet meer dan dit: zich bewust zijn van de omgeving, zich bewust zijn van maatschappelijke structuren die bestaan en ongelijkheid in de hand werken, respectvol omgaan met de medemens en luisteren naar mensen die zelden een platform krijgen. Indien het goed gebracht wordt, helemaal niet problematisch.

Een volle eerste debatavond met een interessante mix aan onderwerpen, dus.

Om 20 uur moest ik met lede ogen aanschouwen hoe mijn baas op mijn eerste werkdag tijdens de live-uitzending het n-woord een dertigtal keer liet vallen. Ik vond het beschamend en onwezenlijk, zittend voor het grote scherm net buiten de debatstudio. Hoe wereldvreemd kun je zijn?

Waarom heeft hij dit nu gedaan, vroeg ik mij af. Is dit clickbait-xenofobie? Opzettelijke onwetendheid? Willful ignorance, zoals ze het zo mooi in het Engels zeggen?

Verbouwereerd verliet ik die avond de studio. Aan het station van Antwerpen-Berchem bestelde ik een Duvel en begon ik na te denken.

In juni gaf ik de afstudeerspeech op mijn oude middelbare school. De rode draad was deze: in het leven moet je op zoek gaan naar wie je bent. Wat zijn jouw waarden en welke idealen plaats je boven jezelf? Laat deze jouw levenskeuzes bepalen en je zal een goed leven leiden. Het zou heel hypocriet zijn mocht ik mijn eigen raad niet opvolgen.

Baas afwezig

De volgende dag sprong ik met net dat tikkeltje minder moed op de trein naar Antwerpen. Ik had voor mezelf bepaald dat als mijnheer Verhulst aanwezig was op de redactievergadering ik hem een aantal vragen ging stellen. Eerlijk gezegd, enkel als mijnheer Verhulst een mea culpa sloeg waar zelfs ik even stil van werd, zou ik gebleven zijn. Ik ga hier ook niet zeveren. Kennelijk vond hij het niet noodzakelijk om aanwezig te zijn bij de nabespreking van de tumultueuze eerste aflevering. Dus ik nam ontslag.

Dom? Voorbarig? De reden dat je waarden, normen en idealen hebt, is wat mij betreft net om deze boven jezelf te plaatsen, ook als het voor jou ongemakkelijk is. Ze zouden niet afhankelijk mogen zijn van jouw bankrekening of comfort. Anders zijn het geen idealen maar holle woorden die je tegen jezelf zegt om je beter te doen voelen.

Het is belangrijk om op te komen voor je waarden en normen. Het is belangrijk dat je verder gaat dan een zwart vierkant delen op Instagram. Deze mentaliteit is noodzakelijk om structurele ongelijkheid tegen te gaan op de werkvloer, in de publieke ruimte en in sociale kringen.

Er is al heel veel inkt over De tafel van vier gevloeid. Maar sta mij toe nog een ding toe te voegen. De excuses van mijnheer Verhulst die na de commotie alsnog volgden lieten mij wat op mijn honger zitten. “Sorry als ik u gekwetst zou hebben”, legde de schuld weer bij de kijker. Want de excuses zijn voorwaardelijk. Enkel als jij je gekwetst voelt, krijg je ze. Anders is er niets fouts gebeurd. Ik denk dat hij beter kan.

Ik wens iedereen van de redactie heel veel succes bij het maken van een inhoudelijk sterk programma. En ik wens mijnheer Verhulst de zelfreflectie om te beseffen dat hij in dit soort debatten beter luistert dan praat. Als hij het wil hebben over hoe je een media-imperium uitbouwt, wil ik met plezier mijn mond houden en naar hem luisteren.