Direct naar artikelinhoud
Reportage

Trump op de golfbaan: “Hij sjoemelt bij elke hole, bij alle 18"

Donald Trump slaat af tijdens de opening van zijn Red Tiger Golf Course in Doral, Florida (2015).Beeld Getty Images

Donald Trump is een winnaar, ook op de golfbaan. ­Etiquettes of spelregels zijn daarbij van geen tel. Sportjournalist Rick Reilly sprak met caddy’s en medegolfers en concludeert dat de president echt onverslaanbaar is.

In de dertig jaar dat ik Donald Trump ken, heb ik nooit iets van wat hij zei geloofd, maar de pret was juist dat ik er altijd van uitging dat ook hij er niks van geloofde. Ooit was ik bij hem op kantoor in de Trump Tower. Hij haalde een gelamineerde gele kaart uit zijn portefeuille en gooide ze op het massieve bureau als was het een troefkaart. “Kijk dat daar”, zei hij. “Slechts negen mensen in de wereld hebben dat.” Op de kaart stond: ‘De drager hiervan mag in de hele wereld gratis eten bij McDonald’s’. ­“Alleen ik, Moeder Teresa en Michael Jordan”, kraaide hij.

Ik stelde me Moeder Teresa voor die de kaart bovenhaalde in een drive-thru van McDonald’s in Calcutta, haar raampje naar beneden draaide, in haar habijt naar buiten leunde en zei: “Graag 10.000 dubbele cheeseburgers.”

Ik hield van Trump zoals ik van Batman hield. Hij was wat ik als achtjarige jongen mij voorstelde bij een multimiljardair – zijn naam in drie meter hoge letters op wolkenkrabbers en reuzenvliegtuigen, blondines aan elke arm, briefjes van 1.000 dollar die uit zijn sokken puilden. Ik leerde hem kennen toen ik columnist bij Sports Illustrated was. Ik nam deel aan het golftoernooi AT&T Pebble Beach Pro-Am. Op een bepaald moment kwam hij op me toegestapt met de glimlach van een bijbelverkoper en gaf me een hand met korte vingers om te schudden. Ook zijn vrouw, Marla Maples, glimlachte naar me. Ik dacht: ‘Oei, wat is dit?’ “Mijn favoriete schrijver!”, bulderde Trump. “Ik ben gek op wat je schrijft. Vertel het hem, Marla.” “Zeker”, zei ze, “kijk maar!” En ze haalde uit haar handtas een column die ik geschreven had. Oké, daar was hij, de valstrik. Nu zou het komen. “Dus”, zei Trump, “wanneer ga je eens iets over mij schrijven?” Daar was het.

Trump loog de hele dag niet alleen over zichzelf, ook over mij. Dan zei hij tegen iemand: ‘Dit is Rick, de baas van Sports Illustrated’

Geen probleem. Trump was de meest benaderbare, bombastische en citeerbare zakenman ter wereld. Waarom zou ik hem wandelen sturen? Dus toen ik me voorbereidde op het schrijven van mijn boek Who’s Your Caddy, waarvoor ik caddy zou spelen voor twaalf golflegendes, beroemdheden en rare snuiters, vroeg ik of hij een hoofdstuk wilde vormen. “Absoluut”, zei hij.

Op de bewuste dag had hij niemand om tegen te spelen. Hij zei dat ik geen caddy moest zijn, maar dat we tegen elkaar zouden spelen. Oké, je neemt wat je kunt krijgen. We speelden in zijn eigen Trump National Golf Club Westchester in Briarcliff Manor, New York, en het was alsof ik in een superorkaan beland was.

Trump loog de hele dag niet alleen non-stop over zichzelf, hij loog ook non-stop over mij. Dan stapte hij op een lid af, en zei: “Dit is Rick. Hij is de baas van Sports Illustrated.” Die man reikte dan naar mijn weifelende hand, maar Trump had me ondertussen al meegesleurd naar een volgend lid. Of secretaris. Of kok. “Dit is Rick. Hij publiceert Sports Illustrated.” Nog voor ik kon protesteren, zei hij: “En dit is een chef-kok. Hij werd verkozen tot beste hamburgerkok ter wereld!” En die arme kok keek me dan hoofdschuddend aan, gebarend van ‘nee’, net als ik.

Trump kleurt alles wat hij zegt en doet. De waarheid komt niet tussenbeide. Het gaat er allemaal om hoe het klinkt, hoe het oogt

Toen we onder ons twee waren, vroeg ik uiteindelijk: “Donald, waarom lieg je over mij?” “Klinkt beter”, zei hij. Beter klinken is de modus operandi van Trump. Het kleurt alles wat hij zegt en doet. De waarheid komt niet tussenbeide bij Trump. Het gaat er allemaal om hoe het klinkt, hoe het oogt, waarna de factcheckers 100 meter moeten lopen op een piste van 50 meter.

Trump liegt, en Trump bedriegt. Toen hij en ik samen golf speelden die dag in Westchester, ging hij voor ‘floating mulligans’ – een tweede kans om een mislukte slag opnieuw te doen – als dat hem goed uitkwam, en trok hij gewoon slagen af als ik zijn slagen moest opschrijven. “Af en toe moet ik een ‘newspaper four’ doen”, zei hij. Een ‘newspaper four’ is als je vier slagen opschrijft terwijl je er in werkelijkheid vijf of meer nodig had. Zo oogt het de volgende keer beter in de krant. Ik hoorde ook ‘ik doe een Mulligan’-excuus, zoals: “Je bracht me in de war.” “Er vloog een vogel over net toen ik wilde slaan.” “Ik gleed uit.”

De man lapte me die dag zelfs een ‘gimme’ aan mijn laars. Een gimme is meestal een putt die je opponent je cadeau geeft, omdat hij zo makkelijk is dat je niet kunt missen. Dan zegt hij: “Doe maar”, bedoelende: “Ik geef toe dat je die putt gaat maken, pik de bal maar op.” Gimmes mogen niet volgens de golfregels – elke bal moet gespeeld worden – maar zijn vaste prik op golfcourses. Niettemin: een gimme gaat nooit verder dan 20, hooguit 30 centimeter. Gimmes horen als geschenken te zijn: je kunt ze geven, nooit opeisen. Behalve bij Trump. Hij verklaart elke putt die hij moet maken vanaf anderhalve, twee of zelfs tweeënhalve meter een gimme, en raapt de bal op.

Donald Trump, de gewetenloze golfer
Beeld US PGA TOUR

En als jij je kortere putt wilt oprapen, houdt hij je tegen en waarschuwt: “Je kunt die er maar beter in borstelen.” Hij is de conducteur op de Trump-trein en jij mag je wagonnetje aanhangen, meer niet.

Maar nooit in de geschiedenis van het golf heeft iemand een gimme gedaan zoals Trump die dag bij mij. Ik was op weg naar een hole in 5, en hij lag naast de green in 5, en zei voor de neus weg: “Oké, dat volstaat wel zeker?”, en hij raapte de bal op. Ik wist niet waar ik het had. We speelden voor 10 dollar – wie de beste totaalscore had, won – en dus was elke slag belangrijk. Ook als hij de bal dicht bij de hole had gekregen – wat hem niet gelukt was – dan had hij maximaal zeven gehaald. “Heb je nu net een gimme genomen?”, vroeg ik verbijsterd. “Ja, eigenlijk wel, want jij had al in 5 geput.”

Het gebeurde zo vaak dat hij een bal met zijn voet naar een betere positie schopte, dat caddy’s hem ‘Pelé’ noemden

Toen ik enigszins van de verstomming bekomen was, was hij er al vandoor met het wagentje. Ik beschreef het tafereel in mijn boek. Toen hij opkwam voor het presidentschap, vroeg The Washington Post hem over die gimme. Trump had een bizar antwoord. “Ik doe geen gimme-slagen. Als ik zijn toestemming vroeg, dan is dat niet valsspelen, om te beginnen. Ten tweede: ik heb geen gimmes gedaan.”

Dat is dus opgehelderd.

Aan het eind meldde het scorebord dat hij me verslagen had. De regels waren tegen dan verpulverd tot erwtenpuree, en ik betaalde hem 10 dollar. Daarna trakteerde hij me op lunch. Het gaat hem niet om het geld, het gaat hem om het winnen.

Niet zomaar vals

Geen enkele Amerikaanse president zat zo diep in het golf als Trump. Hij speelt niet alleen golf, hij bouwt golfcourts, bezit er, leidt er, vervolgt er, liegt erover, walst erover, snoeft erover. De mensen die hij kent, de bedrijven die hij leidt, de gunsten die hij toekent, de toegang die hij verleent, de problemen waarin hij verzeilt, de plekken die hij bezoekt, het geld dat hij verdient, het geld dat hij verliest, de opinies die hij vormt: de Trump-geest is één praktische mallemolen.

Voor subtiliteit is geen ruimte. Trump speelt niet zomaar vals bij het golfen. Hij speelt vals zoals een deler bij three-card monte, een gokspelletje waarbij je moet raden welke van drie omgekeerde kaarten de juiste is. Hij schuift, maskeert, manoeuvreert, neemt je in de maling. In de club Winged Foot, waarvan Trump lid is, waren zijn caddy’s het zo gewoon hem een bal op een betere positie te zien trappen, dat ze een bijnaam voor hem bedachten: Pelé.

“Ik heb ooit met hem gespeeld”, zegt Bryan Marsal, een trouw lid van de Winged Foot Golf Club en de voorzitter van de US Open 2020. “Het was op een zaterdagochtend. We gingen naar de eerste tee en hij was de vriendelijkheid zelve. Maar toen zei hij: ‘Zie je die twee kerels? Ze spelen vals. Zie je mij? Ik speel vals. En ik verwacht dat jij valsspeelt, want we gaan die twee gasten verslaan vandaag.’ Dus ja, hij gaat je bedriegen. Maar ik denk dat Donald diep vanbinnen echt gelooft dat jij hem ook bedriegt. En als het toch hetzelfde is, als iedereen valsspeelt, dan beschouwt hij dat niet als valsspelen.”

Oké, maar...

a) Niet iedereen speelt vals. Een mulligan af en toe op de eerste tee en de aanvaarding van een gimme van een tegenstander niet te na gesproken, speelt 85 procent van de amateurgolfers volgens de regels, stelt de Amerikaanse National Golf Foundation.

b) Zeggen ‘Donald Trump speelt vals’ is als zeggen ‘Michael Phelps zwemt’. Hij speelt vals op het hoogste niveau. Hij speelt vals als mensen kijken, en hij speelt vals als mensen niet kijken. Hij speelt vals of je dat nu leuk vindt of niet. Hij speelt vals omdat het nu eenmaal de manier is waarop hij golf speelt. Dat is hoe hij het geleerd heeft, dat is hoe hij het nodig heeft te spelen, en of je nu zijn apotheker bent of Tiger Woods, als je golf met hem speelt, dan zal hij valsspelen.

De bal gestolen

Trouwens, hij speelde vals tegen Tiger Woods. Niet lang nadat hij tot president verkozen was, nodigde hij Woods, Dustin Johnson (toen de nummer 1 ter wereld) en de voormalige profspeler en analist voor Fox Brad Faxon uit voor een partijtje golf. Ze gingen een weddenschap aan: Faxon en Trump tegen Woods en Johnson. Maar omdat Woods en Johnson zo belachelijk ver slaan vanaf de tee, mochten Trump en Faxon dichter bij de hole afslaan. Trump mocht als enige een slag aftrekken bij de acht moeilijkste holes. Ze begonnen eraan. “Bij één hole slaat Donald zijn tweede slag en de bal belandt in het water”, herinnert Faxon zich. “Maar hij zegt snel tegen me: ‘Hey, gooi eens een andere bal, ze kijken niet.’ Dus ik gooi die bal. Maar hij mept die ook in het water. Hij blijft proberen tot de bal op de green belandt.”

‘Het was zo plezant om met hem te spelen. Je hebt er zo veel over gehoord dat je er bijna getuige van wilt zijn, zodat je die verhalen kunt vertellen’
Brad Faxon, ex-profspeler en Fox-analist

Ondertussen heeft Woods aan de andere kant van de fairway de bal op 30 centimeter van de hole gelegd voor de kick-in birdie. Iedereen staat nu op de green, Trump op 7 meter van de hole. Hij is aan slag. Trump zegt: ‘Hoeveel staat het?’ Faxon: “Wel, Tiger heeft drie slagen. En wat levert die putt op, meneer de president.”

Trump: “Vier tegen drie.”

Faxon moet lachen, want Trump ging naar zeven maar beweerde dat het voor vier was. “Fantastisch toch?”, zegt Faxon. “Vier tegen drie. En hij miste toch. Het was zo plezant om met hem te spelen. Hij raapt die bal op alsof het zomaar mag, maar ergens wil je dat hij dat doet. Je hebt er zo veel over gehoord dat je er bijna getuige van wilt zijn, zodat je die verhalen kunt vertellen.”

Trump blijft zeggen dat hij niet valsspeelt. “Ik raak de bal nooit aan”, zegt hij. Dat klopt min of meer, stelt de acteur Anthony Anderson. “Ik ga niet zeggen dat Trump valsspeelt. Maar als Trumps caddy vals voor hem speelt, is dat dan valsspelen?”

“We zagen hem duidelijk een bal in een meer in de Trump National (Bedminister, New Jersey) slaan”, vertelde de acteur Samuel L. Jackson ooit, “en zijn caddy zei hem dat hij hem gevonden had.”

Dus wat doen die caddy’s eigenlijk?

“Die keren dat ik caddy was voor de groep van Trump”, zegt de speler, caddy en voormalige amateurkampioen Greg Puga, “nam hij altijd zijn eigen wagentje. Hij zorgt ervoor dat hij altijd als eerste slaat aan de tee. Hij springt snel in zijn wagentje en is al halverwege de fairway wanneer de andere drie klaar zijn met slaan. Op die manier kan hij rap nog wat knoeien met de bal. Die keer – we waren aan de 18de – slaat hij als eerste, wat naar rechts, springt in zijn wagentje en rijdt weg. Mijn speler slaat een bal recht door het midden. Ik zag hem duidelijk door het midden gaan, een van zijn beste drives van de dag. Maar als we bij de bal van mijn speler zijn, is hij verdwenen. We kunnen hem nergens vinden. En Trump is al aan het putten op de green! Waar is onze bal? En dan begint Trump naar ons te roepen: ‘Hey gasten, ik heb een birdie gemaakt!’ Hij houdt zijn bal omhoog en is aan het vieren. Op dat moment besefte ik: die smeerlap heeft onze bal gestolen! Hij kwam daar al snel aan, sloeg onze bal, en deed alsof hij de putt voor een birdie deed. Kun je dat geloven?”

De bal gestolen
Beeld REUTERS

Trump speelde ooit op een beroemde course in L.A. – een par 5 waar Howard Hughes ooit met een vliegtuig landde om Katharine Hepburn op te pikken voor een date – met een vijvertje net naast de green. “Ik zag Trumps bal in de vijver gaan”, vertelde een van de caddy’s me. “Ik zag de kringen op het water. Maar toen we hem inhaalden in zijn wagentje lag de bal al op de fairway. Toen we vroegen wat er gebeurd was, zei hij: ‘Moeten de getijden geweest zijn.’”

Een groep caddy’s met wie ik sprak in Bedminster was het erover eens dat Trump een goed golfer is, met een handicap ‘acht of negen’, zeiden ze allemaal, goed wetende dat hij de wereld wijsmaakt dat hij een handicap drie is. Speelt hij vals? Er was plotseling veel interesse voor de vogels buiten. Een van de caddy’s stak zijn hand op en keek me recht aan, de ogen wijd open, alsof hij me iets duidelijk ging maken. “Donald Trump speelt nooit vals”, zei hij, traag en streng. Hij staarde me aan. Knipperen. Staren. Knipperen.

Iedereen zag de bal in het water plonsen. Toen de groep aan de vijver arriveerde, zei de caddy van Trump: ‘Boss, je bal ligt hier op het gras’

“O”, zei ik. “Zijn caddy speelt vals voor hem?”

De hele kamer barstte in lachen uit. Wat volgde, waren tientallen verhalen over de manieren waarop hij valsspeelt.

“Hij heeft altijd vier ballen in zijn zak, dat zegt genoeg.”

“Hij knoeit bij elke hole. Alle 18. Ik zweer het je. Elke hole.”

Hopeloos rond de green

“Hij wil dat je de bal uit het bosje gooit, uit de rough trapt, zijn leugen bevestigt. We weten allemaal hoe het gaat.” De meesten zeiden dat ze er geen bezwaar tegen hadden, maar dat het niet zo goed aanvoelde als er geld mee gemoeid was of als het tijdens een toernooi gebeurde.

“Ik heb een vriend bij zijn course in Palm Beach”, zei een caddy. “Een echt goede speler. Hij is een plus-drie of plus-vier (een gemiddelde van drie of vier slagen boven par, red.). Hij vindt het verschrikkelijk om te doen wat je moet doen als je caddy bent voor Trump. Hij vindt het absoluut verschrikkelijk.”

Al dat valsspelen dat zijn caddy’s voor hem doen, tast zijn spel aan. Zijn enige echt zwakke punt, behalve de ethische overbrugging die hij lijkt te hebben ondergaan, is de zone rond de green, waar hij hopeloos is. Dat is de reden waarom zijn caddy’s liegen, zijn ballen uit bunkers halen, een bal vanuit de struiken de green op trappen. Maar zolang die leugens er zijn, leer je die ballen niet goed spelen. “Door de caddy’s oefent hij nooit op die moeilijke shots rond de green”, zegt Ned Scherer, die minstens tien keer met Trump speelde en lid is van twee golfclubs van Trump. “Golf draait allemaal om oefening, maar hij komt daar zelfs niet aan toe.”

Trump rijdt geregeld met zijn golf­wagentje de green op. In golf is dat heilig­schennis. Alsof je wasgoed ophangt in de Sixtijnse Kapel.Beeld Getty Images

Mensen vertellen graag het verhaal van Trump die de bal in de vijver slaat in Bedminster. Iedereen zag hem in het water plonsen tien meter van de oever. Toen de groep aan de vijver arriveerde, zei de caddy van Trump: “Boss, je bal ligt hier”. Hij lag veilig op het gras. Iemand riep naar de caddy: “Waar zijn je zwembril en zwemvliezen naartoe?”

Weg met die boom

Zoals dat zo vaak gebeurt bij Trump, zijn de caddy’s gedegouteerd door de immoraliteit van het valsspelen, maar onder de indruk van het vernuft waarmee hij dat doet. “Hij reed een poos rond met een spuitbus met rode verf in zijn wagentje”, zei een caddy. “Als een bal tegen een boom terechtkwam en hem dat niet zinde, spoot hij er een groot kruis op. De volgende dag was die boom weg.”

Het valsspelen van Trump tijdens de wedstrijd is legendarisch, maar het valsspelen erna is al even straf. Zijn score krijgt steevast wat ik de Trump Bump noem. Het is best mogelijk dat hij een degelijke 77 doet op een middag, maar tijdens de rit naar huis wordt dat 75. Aan tafel ‘s avonds is dat al 72.

Niet alleen zijn eigen score krijgt de Trump Bump. Lee Trevino, winnaar van een major, vertelt over een keer dat hij op een van Trumps courses speelde. Hij haalde 72 en liep in de kleedkamer tegen Trump aan. “Wat was je score?”, vraagt Trump. “72”, zegt Trevino. Trump is in zijn nopjes en begint de legende voor te stellen in zijn clubhuis. “Dit is de grote Lee Trevino. Hij heeft net 70 gescoord!” Bij de volgende persoon was dat: “Weet je wie dit is? Lee Trevino. Hij heeft net 68 gescoord!” En toen werd dat: “Hij heeft net 66 gedaan!” “Ik moest daar gaan lopen, of ik had het courserecord gebroken”, zegt Trevino.

Hij beweert dat hij in 1999 de Trump International in West Palm Beach won. Maar toen was die baan nog niet eens open

Trump speelt vals. Trump liegt. En toen las ik The Big Lie. Het was een tweet die hij al in 2013 gepost had, maar ik las hem pas toen zijn presidentscampagne bezig was. Trump beleefde een van zijn honderden vetes met celebrity’s, deze keer met iemand van zijn gewichtsklasse, de miljardair Mark Cuban. Cuban had hem jaren eerder een steek gegeven in een verder negeerbaar tv-programma. “Ik denk dat ik zei: ‘Ik kan op dit eigenste moment een vettere cheque dan Trump uitschrijven en niet eens weten dat het geld weg is”, herinnert Cuban zich. Die dag zwoer Trump wraak op Cuban. Hij daagde Cuban uit: ‘Golfwedstrijd? Ik heb 18 clubkampioenschappen gewonnen, ook dit weekend. @mcuban golft als een meisje zonder kracht of talent. Mark is een loser” – Donald J Trump, Twitter, 19 maart 2013.

Achttien clubkampioenschappen? Dat is als een quarterback van de NFL die beweert dat hij achttien Super Bowls gewonnen heeft. Het is belachelijk. Het is een leugen die er zo ver over is, dat ze al ongeloofwaardig is voor golfers nog voor ze is uitgesproken.

Trouwens, Trump had me zijn geheimpje al toevertrouwd die dag in Westchester. “Als ik een nieuwe golfcourse open”, vertelde hij, “speel ik de officiële openingswedstrijd en noem ik dat het eerste clubkampioenschap. Zie je, ik ben dus de eerste clubkampioen! Dat is off the record, uiteraard.”

Je moet toegeven: het is crapuleus, het is moreel verwerpelijk, maar het is best goed gevonden. Ik hield het jaren off the record. Maar hij bleef mensen er maar mee om de oren slaan. “Weet je, ik heb achttien clubkampioenschappen gewonnen”, zei hij tientallen keren tijdens zijn campagne. “Ik ben een winnaar.”

Rekbare waarheid

Van de achttien ‘overwinningen’ op clubkampioenschappen die Trump inbracht voor Golf Digest, zijn er twaalf in de categorie ‘senior’ of ‘super senior’ – in de meeste clubs zijn die gereserveerd voor 60-plussers. Het is als bowling met hulplatten.

“Ik weet nog dat Melania vroeg wat dat was, die super seniors”, vertelt Ian Gillule, een voormalige executive in Trump Westchester. “En Trump antwoordde: ‘O, super seniors is beter dan het gewone clubkampioenschap, schat.’ Hij zei het tongue in cheek, maar zij wist het verschil niet.”

Dan blijven er dus nog zes echte clubtitels over. Een was in 2001 in Trump Westchester, toen de club nog niet officieel open was. Blijven er nog vijf over. De volgende was in 2002 in Westchester, toen de club nog maar negen holes had. Als dat echt gebeurd is, dan mag je dat niet meetellen. Blijven er nog vier over, één ervan in Westchester in 2004. Zou hij die echt gewonnen hebben? “Wel, ik weet wel zeker dat dat niet zo was”, zegt Gillule. “Hij won geen enkele titel in de acht jaar dat ik daar werkte. Ik vond het heerlijk om voor Trump te werken, maar het is nu eenmaal zo dat voor sommige mensen de waarheid enigszins rekbaar is.” Daardoor blijven er nog drie mogelijke overwinningen over, allemaal op dezelfde course, Trump International in West Palm Beach. We weten dat de overwinning in 1999 een leugen is, want toen was de baan nog niet open. Blijven er nog twee over: 2001 en 2009. Ik heb nooit een ondertekende scorekaart gezien, nooit een objectieve persoon gesproken die zich herinnert of hij al dan niet gewonnen heeft. Eindscore voor de ‘achttien clubtitels’: Leugens 16, Onvolledig 2, Bevestigd 0. Op dit moment is de neus van Trump zo lang dat hij ermee kan putten.

‘Trump slaat altijd als eerste af. Dan springt hij snel in zijn wagentje, zodat hij nog rap kan sjoemelen met de bal’
Greg Puga, ex-amateurkampioen

De kwestie irriteerde me zo hard dat ik nerveus werd. Ik was niet beledigd als kiezer. Ik was beledigd als golfer. Daarmee kom je niet weg. Je wilt politieke beloftes doen die je niet kunt nakomen? Goed, doe maar. Je wilt verhaaltjes verzinnen over hoe goed je bent in het sluiten van zakendeals? Laat je door mij niet tegenhouden. Maar golf betekent iets voor mij. Ik speel al mijn hele leven. Een van de dingen die me zo aan de sport verknocht maken, is het feit dat je je eigen scheidsrechter bent. Je bepaalt zelf dat je een fout begaat. Integriteit is een onderdeel van het spel. Eerlijkheid is even essentieel als de deukjes in de bal. Zoals oud-golfkampioen Ben Crenshaw het verwoordde: “Golf is een spel met een geweten.” Het zette me aan het denken. Toen Trump eindeloze vergaderingen had met die eerste minister en die keizer op zijn courses in Florida, keerden die leiders dan naar huis terug vrolijk lachend om onze president, zoals ze dat gedaan hadden bij de Verenigde Naties? Zouden ze denken dat alle Amerikanen valsspelen bij golf?

Met de Japanse premier Shinzo Abe op de Trump International Golf club in West Palm Beach, 2017.Beeld REUTERS

Iemand zou duidelijk moeten maken dat de manier waarop Trump golf speelt een beetje is zoals hij het presidentschap opvat, waarbij regels er alleen zijn voor anderen. Iemand moet uitleggen dat de feiten en de waarheid voor Trump zoals golfscores en de omvang van het publiek zijn – ‘een aanvoelen’. Ze zijn kneedbaar en onderhandelbaar, kunnen alle richtingen uit gaan, zoals zo’n met de armen zwaaiende opblaaspop op de parking van een autohandelaar.

“Golf is zoals fietsbroeken”, schreef ik ooit. “Ze vertellen veel over een mens.”

Rick Reilly, Commander-in-Cheat. How Golf Explains Trump, Headline Publishing Group, 256 p., 15,49 euro.

ETIQUETTE OP Z’N TRUMPS

Ook als het gaat over de meest elementaire wel­levend­heid in het golf­spel, de tijdloze etiquette ervan, lijkt Trump van een andere planeet te komen.

Zo neemt hij nooit zijn pet af voor het traditionele handen schudden aan het eind van een rondje, wat beschouwd wordt als ungentleman­like. Hij neemt zijn pet ook niet af in het club­huis, wat niet echt comme il faut is in het golf­wereldje. Hij maalt er niet om wie de beurt hoort te krijgen aan de tee. Hij stapt er gewoon eerst op af en slaat. Hij is ook niet bepaald een goede verliezer.

“Ik speelde één keer tegen hem”, zegt Sam Farmer, sportjournalist voor de Los Angeles Times. “En ik versloeg hem voor 10 dollar.

Hij gaf me twee briefjes van vijf, maar die kwamen niet makkelijk los van zijn hand. Hij hield ze vast en ik moest eraan trekken. Ik was bang dat ze gingen scheuren. Toen ik ze eindelijk te pakken had, zei hij: ‘Geen probleem, mijn vriendin is een super­model en ik heb mijn eigen Boeing 727, ik red me wel.’”

Hij is een man die erom bekendstaat dat hij met zijn golf­wagentje op de green rijdt. Er is een filmpje waarin hij dat doet in Bedminster. In golf is dat de grootste heilig­schennis die er bestaat. Met een wagentje op de green rijden is als je wasgoed ophangen in de Sixtijnse Kapel. Caddy’s zetten er hun tassen zelfs niet op.

Op de green rijden kan banden­sporen trekken in de perfecte ondergrond, waardoor de putt van je partner de mist in gaat, om nog te zwijgen van de putts van de honderden spelers na je. Er zijn mensen die het politiek 100 procent met Trump eens zijn, maar die zweren dat ze nooit op hem zullen stemmen omdat hij op de green rijdt.