Ex-korpschef Antwerpen over de drugsoorlog: “Patrick Janssens is de oorzaak van alle ellende”

Een interview met Luc Lamine heeft veel weg van een privéconference van een cabaretier. De man wil niet op café afspreken omdat hij bang is voor pottenkijkers of spionnen. De ontmoeting moet bij hem thuis, waar hij – zoals hij zelf zegt – “zichzelf kan zijn”. In het midden van een zin staat hij ineens recht, schopt hij tegen een deur of stampt hij op de grond. “Geert Hoste is een vriend van mij”, roept hij. “Dat merk je wel, niet?” Tig keer herhaalt hij dat hij niet wil polariseren of natrappen, maar evenveel keer blijkt het sterker dan hemzelf. Vanuit de zetel kijken zijn honden – de grootste is een Deense dog van 68 kg – goedkeurend mee.

Toen in Antwerpen Albanese maffialeden elkaar uitmoordden, zei u als korpschef: ze zijn zo vriendelijk om de problemen zelf op te lossen. Gebeurt nu hetzelfde in Antwerpen binnen de drugsmaffia?

Luc Lamine: “Dat was natuurlijk cynisch bedoeld. Op zeker moment is een maffiabaas naast mijn auto komen staan, en haalde hij zijn vinger langs zijn keel. Mijn lijfwacht en secretaris wilde zijn wapen pakken, maar ik heb die maffiabaas een hand gegeven. Ik heb hem gezegd: ‘Als je dat nog een keer doet, ga je mij leren kennen. En mijn bijnaam is Idi Amin (van 1971 tot 1979 dictator in Oeganda. Bijnaam: Slachter van Afrika, red.)’”

Hoe verklaart u de escalatie van geweld die we het afgelopen jaar al hebben gezien? Bewijst die dat de ‘war on drugs’ faalt of slaagt?

“Hét probleem is dat het niet meer duidelijk is wie de macht heeft in de stad. Iedereen maakt daar gebruik van. Niet alleen de criminele wereld, maar ook de economische.”

Bart De Wever (N-VA) heeft de macht laten ontglippen?

“Die man is superintelligent, maar hij heeft bij wijze van spreken 87 petten op. Vroeg of laat moet het daarbinnen eens clashen. Hij kan niet alles weten, hij laat zich voorlichten. Ik kon Leona (Detiège, red.) niks wijsmaken hoor, zij zat op het terrein.”

Wie fluistert hem dan foute zaken in het oor?

“Ik ga geen namen noemen. Echt niet. Maar laten we ervan uitgaan dat hij niet over alle informatie beschikt en dat hij niet de beste raadgevers heeft. Bart De Wever is ook een ander mens dan de mens die hij laat zien. Ik denk dat daar heel veel warmte in zit. Dat merk je aan de stroefheid waarmee hij leeft.”

Vreest u dat er burgerdoden zullen vallen?

“Er zijn al doden gevallen. Bij de Albanezen. Maar zij zouden hun problemen nooit op die manier opgelost hebben, want dat is een familie. Die doden alleen ‘de stouteriken’, de mensen die zich niet houden aan de regels van hun organisatie. Hier is iedereen elkaar de nek aan het omwringen.”

De Albanezen zouden nu weer aan zet zijn in ‘t Stad omdat ze meer vertrouwen genieten van de grote drugsbazen?

“Ah, dat weet u al. De Albanese maffia is onwaarschijnlijk. En de Tsjetsjenen. You ain’t seen nothing yet.”

Zijn ze effectief beter georganiseerd dan de mocromaffia die we uit Nederland kennen?

“Als ik daarop antwoord, sta ik morgen op de brandstapel. Welk belang heeft het wat ik daarop zeg? Iedereen weet toch wat er gaat gebeuren? Het gaat escaleren en het blijft escaleren. En uiteindelijk gaat Vlaams Blok – ik overdrijf nu – gelijk krijgen: dan komen ze met legertanks en houden ze een lockdown.”

Maar hoe zorg je er dan voor dat het niet escaleert?

“De organisatie van de politie moet anders. Er moet weer een gemeenschapsgerichte politie komen, met een sterke centrale leiding. Alle politietaken moeten buurtgebonden uitgevoerd worden, van onthaal tot recherche en slachtofferzorg. ’t Eilandje heeft nu een wijkteam gekregen, zeven of acht mensen sterk. Maar je hebt alleen al zeven mensen nodig om één persoon dag en nacht te patrouilleren. Die agenten hebben de tijd en mogelijkheid niet om geloofwaardigheid op te bouwen. Eigenlijk heb je daar tussen de dertig en vijftig mensen nodig.”

“Als een agent die je niet kent na een oproep voor familiaal geweld aan je deur staat, is je vertrouwen in de politie nihil. Dan zie je gewoon een flik die je paspoort vraagt en wat standaardvragen stelt. Ik maak er een karikatuur van, maar nu lijkt er geen enkele politieman te zijn die nog gebonden is aan zijn wijk. Agenten rijden nog altijd met hun gps door de stad om een adres te vinden.”

Dat schreef u ook in Met beide voeten op de grond, het boek van Jinnih Beels. Overlegt u vaak met haar?

“Mijn deur staat open voor iedereen, behalve voor het Vlaams Blok. Ik zeg niet Vlaams Belang, want voor mij is die partij nog steeds dezelfde.”

Sp.a zit nu mee in het Antwerpse stadsbestuur. Merkt u verandering?

“Na de aanslag in Nieuw-Zeeland zag je bij Jinnih wat ik van haar verwacht had: het lepeltje menselijkheid. En ik zag zelfs De Wever. Straf.”

Kun je met een gemeenschapspolitie voorkomen dat er opeens een afgehakt hoofd op straat ligt, zoals in Nederland?

“Honderd procent zeker. Maar je moet realistisch zijn: zodra de boel verziekt is, moet je uitzieken. Als dit beleid niet wordt bijgestuurd, gaat het niet stoppen. Het gaat om macht, forse spierballen, ego’s.”

Maar zo krijg je binnen het jaar de kar toch niet gekeerd?

“Nee, maar je krijgt wel binnen het jaar het vertrouwen van de mensen, omdat ze weten dat je op de juiste manier bezig bent.”

Ondertussen blijven er wel granaten onder auto’s ontploffen.

“Mag ik eens brutaal zijn? Dat krijg je ervan. Als je met een hamer op een vijs begint te kloppen om een schilderij op te hangen, ga je op den duur de plafonneur moeten bellen omdat er een gat in uw muur zit. Gebruik toch een schroevendraaier. Dat is toch simpel?!”

Experts zoals criminologieprofessor Tom Decorte zeggen al jaren dat repressie niet werkt. Hij vindt dat er meer middelen naar preventie moeten, en dat we moeten nadenken over legalisering.

“Ik ben geen specialist wat legalisering betreft. Ik weet wel dat die maffia een andere markt zal vinden om zich op te storten. Vallen drugs weg, dan gaan ze misschien in de kunst werken, of de mensensmokkel. Belangrijk is de voedingsbodem weg te nemen waardoor jongeren de foute keuze maken. Ik ben een libertijn: iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. Maar soms zien jongeren geen andere toekomst.”

Hoe voorkom je dat jongeren in een omgekeerde wereld opgroeien in sommige wijken? Met drugsbaronnen die helden zijn, en agenten die de slechteriken lijken?

“Dat is al lang het geval, dat was in mijn tijd al zo. Hoeveel verloren generaties hebben we al niet gehad? Hoeveel gaan we er op deze manier nog krijgen? Laten we het probleem nu eens fundamenteel aanpakken, met alle partners.”

Is de Antwerpse haven een draaischijf omdat ze moeilijk te beveiligen is?

“Bob Cools (burgemeester van 1983 tot 1994, red.) zei al: ‘Ach ja, op de kaai valt er al eens iets van de boot voor onze mannen.’ Kun je de haven beveiligen? Uiteraard wel. Als Amerika de haven van Antwerpen gebruikt om zijn legermateriaal te verschepen, dan weet je dat die haven te beveiligen valt. Dat is de lakmoesproef. Maar je moet het dan wel doen, en dan ga je je bevriende mensen in de haven pijn doen. Dan moet alle corruptie eruit en moet alles correct verlopen. In mijn tijd wist ik waar de rotte appels zaten. Maar dat zijn ook vaak sukkelaars. Ze zoeken de mensen die omkoopbaar zijn.”

Zou het helpen om de burgemeester meer macht te geven? Door de val van de regering is de nieuwe wet op de bestuurlijke handhaving er niet gekomen.

“Daar geloof ik niet in. Dat is veel blabla. Er zit genoeg in de huidige wetgeving om als burgemeester op te treden. Je kunt als burgemeester niet alle problemen van België oplossen. Maar wel die van uw stad. Met Binnenlandse Zaken, de zorgsector en het onderwijs.”

Hoe krijg je zo’n drugsnetwerk kapot?

“Zorg ervoor dat jongeren niet de eerste stap zetten. In mijn jeugd heb ik ook snoep en maïs gepikt en een meisje onheus behandeld. Maar er was één verschil. Als ik wat fout deed, dan wist mijn vader dat al nog voor ik thuis was. Want dat was hier een klein gehucht. De stad moet terug een aaneenschakeling van dertig dorpen worden. Vandaar de insteek van Leona en mij om naar dertig wijkteams te gaan, elk met hun eigen identiteit. Kortom: dertig aparte politiezones met een eigen beleid.”

“Pas op, ik ben geen softie. Repressie en een correcte strafuitvoering moeten er ook zijn. Geen kat die het weet, maar ik heb er mee voor gezorgd dat onze gevangenen naar die gevangenis in Tilburg konden. Ik had via via gehoord dat er daar een gevangenis leeg stond, en heb dat onmiddellijk laten weten.”

“Weet u hoe het komt dat de gevangenissen in Nederland leeg staan? Vroeger lichtten politiepatrouilles daar mensen van hun bed voor openstaande boetes. Wie die niet meteen cash kon betalen, vloog de gevangenis in. Nederland heeft ook gevangenisboten gehuurd. Daar zijn ze voor veroordeeld door Europa, maar het heeft wel gewerkt.”

Gevangenisboten op de Schelde, is dat de oplossing?

“Ja. Dat is mijn rechts kantje. Wie zijn poep verbrandt, moet op de blaren zitten. De strafuitvoering is belangrijk, maar de nazorg is nog belangrijker.”

Bart De Wever zegt ook dat het probleem bij Justitie zit. Dat het vuur niet brandt bij minister Koen Geens (CD&V).

“Er zit toch nog altijd een procureur des Konings in Antwerpen? De Wever wil een aparte havenprocureur, maar wat heeft die te bieden wanneer er in de haven niet voldoende middelen en mensen zijn voor de controle? Hij wijst naar Brussel, maar Jan Jambon was toch minister van Binnenlandse Zaken? Als je met de vinger wijst, wijzen er drie vingers terug naar jou. Is je dat al opgevallen?”

“Al in 1991 zei ik dat het verkeerd loopt met het strafuitvoeringsbeleid. Toen heb ik geklaagd in de krant dat mijn agenten drie keer iemand hadden opgepakt, en dat die uiteindelijk voor één nacht de cel in moest. Dat heeft me bijna de kop gekost.”

Gaat de stad er beter uitkomen met Beels? U was haar eerste korpschef.

“Daar ben ik van overtuigd – als Jinnih voldoende gesteund wordt. Patrick Janssens heeft de sp.a bijna kapotgemaakt in Antwerpen door een interne stammenstrijd te veroorzaken. De binding met de klant (Lamine gebruikt nooit het woord ‘burger’, TP/SK) heeft hij doorgeknipt.”

Hij was wel de man van de slogan: ‘t Stad is van iedereen.

“Dat is een boutade, zoals ‘Ik hou van jou’. Een etiket. Gooi die oneliners allemaal weg alsjeblieft.”

Geldt dat ook voor de yogasnuivers?

“Allee, wat is dat nu weer voor een term? Die bestaan toch niet? Er zijn mensen in elke regio van Antwerpen en in elke sociale klasse die verslaafd zijn aan alcohol en drugs. En een aantal van die kiekens zegt gewoon niet verslaafd te zijn.”

Pookt De Wever zo de tegenstellingen op?

“Natuurlijk. Divide et impera, verdeel en heers. Ze doken overal op in de kranten, die yogasnuivers, zelfs in Humo. Ik kreeg zin om mijn abonnement op te zeggen. Als er shit is, vindt De Wever altijd een manier om de shit weg te krijgen. Daar neem ik mijn hoed voor af.”

Maar klopt het toch ook niet wat hij zegt? Wie snuift, houdt de criminele keten in stand?

“Hoe kun je nu een verslaafde verantwoordelijk stellen omdat hij bijvoorbeeld elke dag een fles whisky zuipt? Je moet van een slachtoffer geen dader maken.”

U hebt het korps zelf ooit vergeleken met mentaal gehandicapten. Is de politie nog altijd een zootje?

“De achtergrond is dat ik al vele jaren in een vzw voor mentaal gehandicapten werk. Maar ik had dat niet mogen zeggen, want mentaal gehandicapten zijn even waardevolle mensen.”

“Laat ik het zo zeggen: in dit verhaal zou ik geen korpschef kunnen zijn. Ik geloof in het model van Mechelen, dat Oostende nu ook gaat overnemen. Daar zijn Bart Somers en Bart Tommelein aan het roer, liberalen met linkse contouren, net als ik. Mijn boek (Samen veilig, red.) ligt in de lade van Somers, daar ben ik heel trots op. Bij de politie in Mechelen zijn er ook problemen geweest, maar Somers was de eerste om te zeggen dat er stront aan de knikker was. Dat moet je kunnen.”

Boekt de Antwerpse politiek dan geen enkel resultaat? Zij claimt dat de overlast verkleint en de kleine dealers van straat zijn.

“Ik heb in mijn periode nooit geweten dat er een bom ontplofte in Antwerpen. De overlast is helemaal niet verkleind, enkel de criminaliteitscijfers zijn naar beneden. De Antwerpse politie is brandweerpolitie: ze maakt alleen maar vijanden.”

Rond Park Spoor Noord voert de politie wel de controles op, er komt meer politietoezicht, en de camerabewaking wordt opgevoerd.

“Dat helpt juist niks. Ze zullen een dealertje oppakken, die verschijnt voor de rechter, en die geeft hem drie jaar. Voorwaardelijk, want er is geen plaats. Die jongen komt buiten, en is een nog grotere held dan voorheen. Is dat niet bedroevend? Ik word er ziek van.”

“Nu gaan ze van deur tot deur aanbellen in de Antwerpse wijken, gekleed als Robocop. Handboeien, kleine matrak, grote matrak, ploertendoder (uitschuifbare matrak, TP/SK), pepperspray, nog wat riempjes. Een zonnebril op, ook al regent het, en soms nog kaal geschoren. Zo staan ze voor ieders deur. Ik had geen Robocops in mijn wijkteams, ik had daar mannen in een hemd met korte mouwen, en ik was vaak mee op de baan. Dáár moeten we terug naartoe.”

Er zijn twee momenten die de loopbaan van Lamine bepalen. Tijdens de Visa-affaire in Antwerpen, in 2003, werd hij ervan beschuldigd dat hij zijn kredietkaart van de stad gebruikt had voor persoonlijke uitgaven. Pas twee jaar later werd hij over de hele lijn vrijgesproken. Lamine mocht terugkeren als Antwerps korpschef, maar weigerde dat.

Een jaar daarvoor stond hij tijdens de rellen in Borgerhout neus aan neus met Dyab Abou Jahjah, toenmalig leider van de Arabisch Europese Liga. Lamine is ervan overtuigd dat Jahjah zijn achterban wilde kalmeren, maar staat daar redelijk alleen in. “Af en toe hoor ik Dyab nog”, zegt Lamine. “Ik heb respect voor hem, maar ik ben het niet eens met alles wat hij doet. Je moet je niet alleen inzetten voor de mensen van Noord-Afrikaanse origine, maar voor alle jongeren.”

Zouden dezelfde rellen opnieuw kunnen uitbreken in Antwerpen?

“Ik denk dat bij de huidige veertigplussers dezelfde gevoelens leven als toen. Met dat verschil dat de veertigplussers van toen onmondig waren. Die zullen tegen de jongeren ingaan.”

Toch zijn velen van die jongeren geradicaliseerd, bijvoorbeeld via Sharia4Belgium.

“Waarom moeten jullie altijd de negatieve rolmodellen erbij halen? Die jongeren hebben ook positieve rolmodellen, zoals Mo Messoudi (Belgisch profvoetballer, red.) of Karim Bachar (sp.a-politicus, red.). En er zijn er nog tientallen in ’t Stad. Bachar hebben ze willen kapotmaken omdat hij niet in het verhaal paste van de Witte Ridder (Patrick Janssens, TP/SK). Die jongen zweeg ook niet. Gelukkig is dat niet gelukt en zit hij nu in de gemeenteraad.”

Hebben de politie en de politiek Sharia4Belgium niet schromelijk onderschat?

“We hebben het zelf gecreëerd. We hebben hun een voedingsbodem gegeven. Een van de vertrouwelingen van Dyab was Fouad (Belkacem, TP/SK). Die stond niet met een baard tot op zijn knieën op de Turnhoutsebaan in 2002. Die was nog aanspreekbaar. Kort nadien zijn bij hem de stoppen doorgeslagen. Ik heb ervoor gewaarschuwd, en Leona kan dat getuigen, dat er shit van zou komen, dat hij aan het radicaliseren was. Die mannen zijn toen afgeschilderd als een bende clowns, en ze waren het omgekeerde. Door twee klootzakken van het parket zijn we dat groepje kwijtgeraakt. Hadden we toen hard ingegrepen, was het nooit zover gekomen. Maar waarom focussen we nu weer op de ellendelingen?

Veel mensen met buitenlandse roots klagen het racisme bij de politie aan. Hebben ze gelijk?

“In ieder van ons zit latent racisme – al wat vreemd is, jaagt angst aan. Als je de politiemensen niet bindt aan de wijk waar ze werken, dan hebben ze geen band met hun publiek. In Antwerpen was er een pleintje waar de politie constant moest uitrukken voor diefstal, voor dealen, voor vandalisme. Altijd opnieuw waren het ‘de Marokkanen’. Maar in die buurt woonden ook enkel Belgen van Marokkaanse origine! Als je vijf jaar lang naar datzelfde pleintje moet, dan klop je erop in het zesde jaar. Dat mag uiteraard niet, maar dan kan dat gebeuren.”

U kunt dat toch niet goedpraten?

“Dat doe ik toch niet? Ik vind juist dat racisme te weinig wordt benoemd. Bob Cools zei: ‘Schuif het onder het tapijt, dan bestaat het niet.’ Bob sprak nooit over het Vlaams Blok. Altijd over ‘Het Verschijnsel’. Dat gebeurt nog altijd. Het is niet omdat Jinnih plots binnen sp.a een boegbeeld mag zijn, dat er binnen sp.a geen racisme bestaat. En dat geldt in alle geledingen van de maatschappij.”

“Pakweg vijftig jaar geleden zijn er fundamentele fouten gemaakt. Als jij morgen bij mij komt inwonen, dan ...” (Ineens roept Lamine: ‘Mijn honden. Shit!’ Hij laat zijn twee honden binnen in de woonkamer)

“Als jij hier komt inwonen, moet ik eerst tegen je zeggen: ik heb honden. Een jaar later kun jij daar dan niet tegen protesteren, want ik heb je er meteen op gewezen.”

“Wel, vijftig jaar geleden hadden we de regels hier meteen duidelijk moeten maken. Over de gelijkheid van man en vrouw. Over de scheiding van kerk en staat. Onze regels hebben we toen niet uitgelegd omdat we dachten dat die mensen hier niet gingen blijven.”

De inburgering komt vijftig jaar te laat?

“Dankzij Open Vld en N-VA is daar nu eindelijk aandacht voor. Met mijn hand op mijn hart: het zijn vooral de socialisten die het om zeep hebben geholpen. Alles kon en alles mocht. Ik maak er een karikatuur van, maar ik heb het nog meegemaakt dat er Albanese vluchtelingen om 2 uur ’s nachts op straat aan het barbecuen waren in Hoboken en dat de politie moest uitrukken. Maar had iemand die mensen de spelregels van ons land uitgelegd? Uiteraard niet.”

“Mijn drie leidmotieven zijn respect, waardering en erkenning. Kunt u geloven dat ik ooit een hele gemeenteraad lang heb moeten spenderen aan het uitleggen van die drie begrippen? Wie die drie elementen huldigt, is een leider. Maar zo zijn er maar weinig. Verhofstadt deed het. En Dewael.”

Wie heeft het nu nog?

“Jinnih. Maya Detiège. Wouter Van Besien. Somers. Tommelein. Dirk Van Mechelen. Mieke Vogels had het ook. Daar kon je tenminste ambras mee maken. En nog vele anderen. Gelukkig maar. Of Tom Meeuws het heeft? (lange stilte) Ik zet mijn joker in.”

Na de Visa-affaire bent u in Antwerpen volledig van het toneel verdwenen. Hebt u die periode eigenlijk al kunnen afsluiten?

“Neen. Ik ging kapot in Antwerpen. Mijn advocaat Piet Van Eeckhaut wilde toen schadevergoeding eisen, ik had hem moeten laten doen, maar heb het niet gedaan. Dan had ik mijn loutering gehad, maar die heb ik nu nooit gekend. Niemand heeft mij openlijk de hand gereikt. Ik heb wel nog nooit zo’n corrupte politicus ontmoet als Patrick Janssens. En Bob Cools was al de moeite, hoor, dat heb ik in mijn boek Samen veilig al beschreven. Bart De Wever: die probeert een beetje recht te zetten wat hij kan – met zijn filosofie, met zijn inner circle die hij veel te blindelings vertrouwt. Maar ik begrijp dat, ik heb mijn mensen ook ooit te veel vertrouwd. Ik ben uiteindelijk na 1,5 jaar wit gewassen met Dixan. Toen heb ik een schermutseling gehad met Janssens.”

Hoe bedoelt u?

“In een zaaltje op ’t Schoon verdiep ben ik agressief tegen hem geweest en daarna ben ik vertrokken. Of ik hem geslagen heb? Ik weet het niet meer, maar het zou kunnen. Met Janssens zal ik nooit kunnen samenwerken, die doet enkel aan ‘eigen belang eerst’. Die wist niet waar hij met de stad naartoe wilde. Die wist enkel waar hij met zichzelf naartoe wilde. De Wever heeft wel die visie en dat ideaalbeeld. Al zijn dat niet die van mij. Patrick Janssens is de oorzaak van alle ellende. Ik weet dat ik er een karikatuur van maak, maar hij heeft de gemeenschapsgerichte politiezone afgeschaft, en dat is het begin van alle kwaad.”

Hebt u het ooit bijgelegd met de Antwerpse burgemeester?

“Neen. Ik ben de enige die geen ere-korpschef is in Antwerpen. Ik heb zelfs geen pensioenfeest gehad, ook al ben ik altijd bij de lokale politie gebleven, zelfs toen ik in Brussel werkte. Er is een tijdschrift van de Antwerpse politie, In Team, waar mijn naam nooit op de lijst heeft gestaan van de gepensioneerden. Dat doet pijn. Die wonde heelt niet.”

Hoe bent u die Visa-affaire te boven gekomen?

“Dankzij de belangrijke dingen in het leven: mijn vrouw, mijn zoon, mijn schoondochter, mijn broer en mijn vrienden die ik op één hand kan tellen. Ik heb hier zes maanden in mijn tuin geleefd. Die vijver heb ik met de hand uitgegraven. Zes weken, zeven dagen op zeven, heb ik gegraven. Ik was zo moe dat ik niet gezien had dat al het zand achteraan lag op een berg. En toen moest ik die nog weg krijgen.”

“Toch is dat niet de grootste frustratie uit mijn carrière. In 2011 is Fernand Koekelberg, de korpschef van de federale politie, vermoord – figuurlijk dan. Ik had dat zien aankomen, ik was toen zijn rechterhand, maar ik heb het niet kunnen verhinderen. Wat hem is aangewreven, is bullshit, en het is veel erger dan wat mij is overkomen. Meer ga ik niet zeggen, want ik ga al genoeg miserie krijgen met dit interview.”

Kunt u eigenlijk genieten van uw pensioen?

“Ik kan het iedereen aanraden: ik ben nu vrij. En ik word grootvader. Is er iets beters op de wereld?”

En toch bent u in de politiek gestapt.

“Eigenlijk wilde ik niet in de politiek. Weet u waarom ik het toch gedaan heb? Omdat ik het gezaag en gezever over die politiekers beu ben, en de verzuring in de maatschappij wil wegnemen. Mijn partij heeft me bijna twintig jaar geleden al gevraagd. Via Ludo Van Campenhout en zijn kabinetschef. Ik had daar een heel slecht gevoel bij. Nadien bleek ook waarom: zij waren de mollen in het schepencollege voor N-VA en het Vlaams Blok. Hier, in Kapellen, is het kleinschalig. Hier kan ik in de schaduw werken.”

Bent u niet gewoon een caractériel?

“Ik ben een beeldenstormer, ik aanvaard geen onrechtvaardigheid. Mijn naam komt eigenlijk uit het Arabisch en betekent ‘hij die vertrouwen heeft’ en ‘hij die vertrouwen geeft’. In de Gazet Van Antwerpen, in volle Visa-crisis, hebben ze daar ooit de kop van gemaakt, en daaronder alle zaken opgesomd die ik zogezegd fout had gedaan. Dat heeft mij tot in het diepst van mijn ziel geraakt. Want dat is mijn identiteit. Die pijn zal altijd blijven en mij motiveren. Ik hoop de wereld ooit een beetje, een klein beetje, beter achter te laten. Voor mijn klanten, maar ook voor de dieren en gehandicapten.”

Doet u zich nu niet erg naïef voor? Bent u niet – eerst en vooral – een ontzettend moeilijk man?

“Ja. I know. Ik probeer integer te zijn – ik leg de nadruk op ‘ik probeer’. Natuurlijk heb ik fouten gemaakt. Maar heb ik ooit de intentie gehad om fouten te maken? Nooit.”