Beste Bart De Wever, u bent stilaan toch de Viktor Orbán uit de Aldi

Beste Bart De Wever, 

U had erbij moeten zijn, afgelopen dinsdag, toen collega Jeroen Van Horenbeek met een brede glimlach de redactie kwam binnengeschreden terwijl hij een vorkhefliftje achter zich aan sleurde dat volgestapeld was met dozen Cola Zero, Antwerpse Handjes, confetti, slingers en een feesthoedje voor iedereen. 

Wij kennen Jeroen als een nuchter man, die een ouderwetse vorm van elegantie combineert met ingetogen beroepsernst, maar die ochtend kon hij met zijn vreugde geen blijf. Omdat hij een strop rond zijn nek droeg, dachten wij eerst dat hij verhuisd was naar Gent en die heuglijke gebeurtenis samen met ons wilde vieren, maar toen het geroezemoes verstomde en hij op tafel sprong om ons toe te spreken, bleek het feestje een heel andere aanleiding te hebben.

“Bart De Wever heeft mij met de dood bedreigd”, riep hij uitgelaten. “Hij wil mij ophangen!”

En inderdaad. Toen hij ons het filmpje toonde van uw recente toespraak voor de bonzen van de vastgoedsector, hoorden wij u bij herhaling zeggen dat men de bedenker van de term ‘betonstop’ – onze achtbare collega, dus – zou moeten ophangen. Veel verder kun je het als journalist niet schoppen. Onder luid applaus hieven wij Jeroen op de schouders, en laafden wij ons aan al het lekkers dat hij had meegebracht.

Ook ik nam gulzig deel aan de feestelijkheden, inclusief het crowdsurfen, tot de hoofdredactie kwam aanzetten met het witte poeder waar de meeste collega’s zo verlekkerd op zijn – u weet: ik moet wat op mijn gewicht letten, dus pannenkoeken met bloemsuiker probeer ik te vermijden.

Terwijl ik huiswaarts reed, probeerde ik uw uithaal een plaats te geven in het geheel der dingen. De doodsbedreiging is in de mode, blijkbaar. Vooral ter progressieve zijde: denk maar aan wat Vlaamse entertainers zoals Stijn Meuris en Nic Balthazar de Amerikaanse president Donald Trump toewensen. Of aan de Nederlandse wereldverbeteraarster die tijdens een betoging tegen de Nederlandse politicus Thierry Baudet de slogan lanceerde: “Als je Thierry dood wil schieten, zeg dan paf!”

Uw trouwe en geestdriftige fans reageren meestal furieus op dat soort uitspraken en twitteren zich dan het schuim op de lippen. Terecht. Entertainers en beoefenaars van de satire kunnen zich zulke geintjes misschien permitteren, maar betogers die een politicus met de dood bedreigen: liever niet.

Omringd door ja-knikkers

En als ik eerlijk mag zijn, mijnheer De Wever: uiteraard deel ik de vreugde van collega Van Horenbeek, maar toch vind ik dat ook ú het stilaan wat kalmer aan mag doen inzake het dood wensen van mensen die niet in uw kraam passen. Ik meld het u maar, omdat in uw entourage blijkbaar niemand dat nog durft. U wordt omringd door zoveel ja-knikkers dat een partijbureau wellicht de aanblik biedt van een headbangersconventie. Ook in de pers krijgt u geen tegengas meer, want u geeft alleen nog interviews aan journalisten die – zo stel ik mij dat stiekem voor – eerst nederig knielen om uw voeten te wassen. Ik zal niet zeggen dat u een dictator wil worden, maar u bent stilaan toch de Viktor Orbán uit de Aldi. Wat u er zelf allemaal uitslaat, zou u van anderen nooit aanvaarden. Mocht Kris Peeters u een warm bad en opengesneden aderen hebben toegewenst, dan zou u tijdens een inderhaast bijeengeroepen persconferentie vast in tranen zijn uitgebarsten.

Ik bedoel maar: empathie is een werkpuntje.

Maar dat allemaal nog terzijde. Veruit het opvallendste aan uw uithaal naar onze collega was het totale gebrek aan reactie van welke andere kranten dan ook. De u welbekende Philip Roose, een N-VA-sympathisant die ons dikwijls op conservatieve opinies trakteert op Doorbraak.be, liet op Twitter weten dat excuses van uwentwege op zijn plaats zouden zijn en dat de pers u, uit solidariteit met collega Jeroen, zou moeten boycotten. Voor het uitblijven van zo’n boycot zie ik twee mogelijke verklaringen.

Eén: de concurrentie wil Jeroen niet te beroemd maken, want hij werkt bij ons en niet bij hen. Zou kunnen.

Toch verkies ik mogelijkheid twee: u boezemt hen angst in, ze behandelen u zachter dan zou moeten. Als Trump of Orbán een journalist met ophanging zouden bedreigen, stond het op alle frontpagina’s. Als u zoiets zegt, wordt dat onder het tapijt geveegd. Raar.

Ik moet nu spontaan denken aan Het Nieuwsblad van maandag 5 september 2016, dat zwaar uitpakte met een Facebook-post van toenmalig CD&V-medewerker Youssef Kobo, met als mededeling dat Kobo mensen van Gaia “met de dood bedreigde”, terwijl zelfs een pas geslacht schaap nog kon zien dat die Facebook-post een Grapje was. En wat bleek vorige week: van úw uithaal viel in Het Nieuwsblad geen glimp te bespeuren.

U zegt? Die uithaal was ook maar een Grapje? Oké. Kan ik mee leven. Weet u wat? Ik doe mee! Ik ga mij een lachband aanschaffen, zodat ik die kan aanzetten als u in De Afspraak nog eens, ahum, kritisch wordt bejegend door Nieuwsblad-baas Liesbeth Van Impe.

Beleefde groet,

Joël De Ceulaer